Rokosz Lubomirskiego

Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1994. — 76 s.
Z serii Dzieje Narodu i Państwa Polskiego (№31).Rokosz Lubomirskiego, zbrojne wystąpienie opozycji magnackiej przeciwko Janowi II Kazimierzowi w 1665. Głównym inspiratorem buntu był hetman polny koronny J.S. Lubomirski. Rokoszanie występowali przeciwko królewskiemu programowi reform. Blokując obrady sejmowe, paraliżowali na drodze legalnej działalność aparatu państwowego. Przywódca buntu, J.S. Lubomirski, dowodzący wiernym sobie wojskiem i pospolitym ruszeniem szlacheckim, pobił wojska królewskie pod Częstochową (1665) i Mątwami (1666). Rokosz Lubomirskiego zakończył się ugodą w Łęgonicach nad Pilicą (31 VII 1666). Rokosz Lubomirskiego przekreślił możliwości reformowania ustroju Rzeczypospolitej. J.S. Lubomirski, skazany na banicję, wyjechał na Śląsk. Pośmiertnie zrehabilitowany w 1669.