Elma

Sessizligin hakim oldugu ortamda, hakanin yuzunden derin bir uzuntu okunuyordu. Kapaliyken dumduz duran agzi ve hafif basik burnu, sogukkanli ve ciddi bir hava veriyordu yuz ifadesine. Su anda icindeki tum sesler susmus, derin bir sessizlik cokmustu. Bilincinin icindeki butun hareket ve orada donen butun evren durmus, karanlik, sonsuz bir bosluk olusmustu. Gozlerinin aglamaktan kizarmis oldugu belliydi. Kimsenin agzini bicak acmiyordu. Sessizligi bozan hakan oldu: – Gidip o elmayi getirin bana, dedi. Kisa, kesin ve net bir emirdi bu ama oyle olmasi yalnizca buyurganliktan kaynaklanmiyordu; biraz daha konussa neredeyse herkesin karsisinda aglayacakti. Onlarca sehir kusatmis, cogunu ele gecirip ulkesine baglamis, savastan savasa kosmus, olumun kol gezdigi carpisma alanlarinda erleriyle birlikte yan yana vurusmus, defalarca yaralanip olumlerden donmus, hicbir seferinde bir damla bile yasin gozunden aktigi gorulmemis boylesi bir insani simdi bu halde gormek, karsisinda duran herkese degi